Untuk membuktikan bahawa tuntutan mereka adalah benar, penduduk Papan yang dibantu oleh penduduk dari bandaraya Bukit Merah, Lahat, Menglembu dan Taman Badri Shah berdekatan membentuk Jawatankuasa Pemangku Bukit Merah.[1] Jawatankuasa ini dikunjungi oleh kumpulan alam sekitar tempatan Sahabat Alam Malaysia (SAM) yang mengukur paras radiasi di ruang terbuka dan kolam berhampiran kilang dengan kesimpulan bahawa radiasi di tempat-tempat ini menjadi 88 kali lebih tinggi daripada had atas yang dibenarkan oleh Suruhanjaya Perlindungan Radiologi Antarabangsa (ICRP) dengan memorandum kemudiannya dikemukakan kepada Perdana Menteri negara.[1] Dengan tekanan yang semakin meningkat, kerajaan Malaysia kemudian menjemput satu pasukan yang terdiri daripada ahli-ahli dari Agensi Tenaga Atom Antarabangsa (IAEA) untuk melawat kilang di mana tiga pakar nuklear antarabangsa dari Jepun, United Kingdom, dan Amerika Syarikat juga mendapati bahawa saluran sisa itu benar-benar tidak selamat untuk orang ramai.[1] Seorang lagi pakar dari Jepun dipanggil kemudian untuk mengumpul bukti lanjut di mana dia mendapati bahawa tahap radiasi 800 kali tahap maksimum yang dibenarkan.[5]

Kes mahkamah

Pada tahun 1985, lapan penduduk bandar termasuk salah seorang yang menjadi mangsa kanser membawa kes itu ke Mahkamah Tinggi dengan 1,500 orang dari kawasan terjejas hadir untuk mendengar keputusan itu.[6] Tempahan berhenti kerja perintah kemudiannya dikeluarkan oleh mahkamah sehingga langkah keselamatan yang memuaskan diambil oleh syarikat ARE.[1] Walau bagaimanapun, dalam masa sebulan selepas perintah itu, syarikat itu menjemput pakar atom Amerika untuk membuktikan kilang selamat untuk meneruskan operasi mereka. Ini ditangani dengan lawatan kedua oleh pakar dari Jepun bersama dengan wahyu dari dua bekas pekerja syarikat itu di mana mereka mendedahkan lagi beberapa tapak pembuangan torium di Bukit Merah ke Lembaga Perlesenan Tenaga Atom (AELB) dengan pakar Jepun mendapati bahawa tahap radiasi di tempat-tempat ini adalah ketara melebihi had keselamatan maksimum ICRP. Syarikat itu kemudiannya diperintahkan oleh mahkamah untuk menghentikan semua operasi tetapi AELB terus menerbitkan lesen kepada yang terakhir untuk meneruskan operasi mereka pada tahun 1987.[1]

Dengan keengganan syarikat itu untuk berhenti walaupun perintah mahkamah, penduduk yang terjejas itu mula menyaman syarikat yang berubah menjadi pertempuran mahkamah yang mengambil 32 bulan dan pada Julai 1992, penduduk memenangi kes mereka terhadap syarikat dengan mahkamah mengarahkan mereka untuk menutup kilang mereka dalam masa 14 hari. Walaupun dengan perintah mahkamah kedua, syarikat itu terus memfailkan kes rayuan ke Mahkamah Persekutuan di mana keputusan Mahkamah Tinggi Ipoh ditangguhkan di bawah dua sebab seperti pakar ARE lebih dipercayai dan meminta penduduk meminta lembaga atom Malaysia sendiri untuk mengeluarkan lesen syarikat sebagai lembaga mempunyai kuasa untuk melakukannya di bawah Akta Pelesenan Tenaga Atom.[1] Tanpa membuang masa lagi dalam kes panjang yang memberi kesan kepada kehidupan mereka, beberapa penduduk yang terjejas pergi ke Jepun untuk bertemu dengan pihak berkuasa tertinggi Mitsubishi Chemical, salah satu daripada pemegang saham utama syarikat dan menjelaskan situasi buruk mereka yang juga didengar oleh ahli alam sekitar Jepun.[2] Dengan campurtangan Mitsubishi dan tekanan antarabangsa lagi, syarikat ini akhirnya menghentikan operasi mereka walaupun telah memenangi lawan mahkamah secara tempatan.[1] Mitsubishi Chemical mencapai penyelesaian di luar mahkamah dengan penduduk yang terjejas dengan bersetuju untuk menyumbangkan $ 164,000 ke sekolah komuniti sambil menafikan apa-apa tanggungjawab untuk penyakit yang berkaitan dari pencemaran yang disebabkan oleh kerja-kerja berkaitan ARE.[2]